Piątek w Oktawie Wielkanocy

    Jezus zawołał do nich: „dzieci, czy macie coś do zjedzenia?” Odpowiedzieli Mu: „ nie”. On im rzekł: „ zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie”. Zarzucili więc z powodu mnóstwa ryb nawet wyciągnąć jej nie mogli. Wtedy ten uczeń, którego Jezus miłował, powiedział do Piotra: „ to jest Pan” (J21,5-7a).

 

                Widzą Go i nie rozpoznają. Kolejny raz. Uczysz mnie, Panie, że muszę się przygotować na wciąż formę Twojej obecności. Podejmujesz inicjatywę, przychodzisz nad jezioro swoich uczniów. Aby dać się poznać, przypominasz im dwa znaki, które zapadły im w pamięć. Ten pierwszy, który otwierał drogę ich powołania - połów ryb, a także posiłek, kiedy na pustkowiu jedli chleb do sytości. To wtedy, poprzez te dwa znaki, mogli cię rozpoznać, ich serce dostrzegło to, czego nie potrafiły zobaczyć oczy.

                Znali te znaki. Ale zmartwychwstanie pozwala im inaczej na nie spojrzeć, pozwala odkryć ich nowe znaczenie. To dzięki zmartwychwstaniu historyczne gesty Jezusa nabierają nowego znaczenia. Stają się teraz znakami spotkania i relacji z Mistrzem.

                To umiłowany uczeń jako pierwszy odkrył, że to jest Pan. Tam gdzie mówisz o umiłowanym uczniu, nie wymieniając jego imienia, chcesz, bym wstawił moje imię. Mówisz mi, że Jestem twoim umiłowanym uczniem, że mogę się cieszyć otrzymanym darem wiary. Dziś szczególnie chcę ci podziękować za ten dar.

 

    Jakie wydarzenia historii mojego życia są dla mnie znakami bliskości Boga?