Środa 4. Tygodnia Wielkiego Postu

    Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie! (Iz 49, 15).

    Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Sądzę tak, jak słyszę, a sąd mój jest sprawiedliwy; szukam bowiem nie własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał (J 5,30).

    Bóg odwołuje się do pamięci serca. Serce zapamiętuje rzeczy, których nawet umysł nie pamięta. Kochające serce pamięta dobro, wiele szczegółów. Pamięta grymasy, zapach, uśmiech, ciepło niemowlęcia. Ale nawet to kochające ludzkie serce potrafi zapomnieć. 

    Boże serce nie zapomina swoich dzieci. Nawet kiedy odwrócą się i odejdą daleko, jak marnotrawny syn, to serce będzie pamiętało i tęskniło miłością, tęskniło za bliskością, za byciem razem. Taki jest Bóg. Jest Miłością.

    Jezus objawia prawdę o Bogu. Jest Ojcem, który kocha. To wywołuje poruszenie i sprzeciw. Za podkreślanie tej szczególnej relacji z Ojcem, Jezus zostanie uznany winnym śmierci jako bluźnierca. 

    A jednak całe życie Jezusa jest objawieniem miłości Boga. A człowiekowi wciąż trudno przyjąć miłość...

Jakie gesty miłości pamięta moje serce?