Piątek 26. Tygodnia Zwykłego, wsp. św. Hieronima

    Hiob, odzywając się, tak powiedział: "Czy miałbym śmiałość odpowiedzieć, gdy za osąd Pana upomniany jestem? Gdy słyszę te słowa, choć niczym jestem? Jaką ja mógłbym dać odpowiedź na takie racje? Raczej położę dłoń na swoich ustach (Hi 40,3-4).

    Księga Hioba nie daje łatwych odpowiedzi. Stawia raczej więcej pytań. Jesteśmy świadkami długiej rozmowy Boga z Hiobem, w której Bóg odpowiada na wszystkie skargi i oskarżenia, jakie pod Jego adresem kierował Hiob, nie mogąc zrozumieć powodów własnego cierpienia. 

    W wielu momentach naszej ziemskiej rzeczywistości zdarza nam się narzekać na Boga, szemrać przeciwko Jego planom. Zapominamy, że wiele sytuacji, które rodzą nasze cierpienie, nie jest wynikiem Bożej woli, ale owocem naszej źle wykorzystanej wolności. Nie chodzi jednak, by całe cierpienie zamknąć w takim wyjaśnieniu. Wiele nie potrafimy zrozumieć. 

    Nasze szemranie i narzekanie szkodzi przede wszystkim nam, bo czyni nas bardziej nieszczęśliwymi.  Bóg słyszy nasze narzekanie, jak słyszał narzekanie Hioba. Na ponad czterdzieści zadanych przez Hioba pytań, Bóg odpowiada, pokazując wielkość swoich planów i mądrość zamysłów. 

    W obliczu wielkości Boga możemy zareagować tylko tak, jak zareagował Hiob. Uznać własną małość: niczym jestem, czy jak podaje inne tłumaczenie: jam mały, cóż Ci odpowiem. Uznać własną małość - w tym tkwi wielkość człowieka. 

1. Jak reaguję wobec cierpienia?