Piątek 28. Tygodnia Zwykłego, wsp. św. Ignacego Antiocheńskiego

    Czy więc powiemy, że Abraham, nasz praojciec, osiągnął coś za sprawą ciała? - Jeżeli Abraham dostąpił usprawiedliwienia na podstawie czynów, ma powód do chlubienia się, jednak nie przed Bogiem. Co bowiem mówi Pismo? - "Uwierzył Abraham Bogu i wpisane mu to zostało na rachunku po stronie sprawiedliwości (Rz 4,1-3).

    Kiedy czytamy hymn o miłości św. Pawła, możemy się dowiedzieć, że spośród trzech cnót teologicznych: wiary, nadziei i miłości, najważniejsza jest miłość. To ona przetrwa. A dziś w liście do Rzymian Paweł wychwala i podkreśla wiarę Abrahama. To przez wiarę Abraham osiągnął usprawiedliwienie. 

    Jaka była zatem wiara Abrahama, że może być on stawiany za wzór wiary?

    Abraham był człowiekiem, który umiał słuchać. To pozwoliło mu rozpoznać pośród wielu słów i głosów te, które pochodziły od Boga. Potrafił rozpoznać głos Boga. 

    Abraham był też człowiekiem pokornym, a to sprawiało, że był człowiekiem posłusznym. Pozwolił się prowadzić Bogu, ufając bez zastrzeżeń i warunków. Oparł swoją wiarę na obietnicy.

    Abraham był także człowiekiem wiernym. Dlatego pozostał wierny swojemu tak danemu Bogu, nawet wtedy, gdy Bóg poprosił go o złożenie w ofierze swojego syna - syna obietnicy.

    Wiara Abrahama była wyrazem jego wielkiej miłości wobec Boga - miłości ponad wszystko. Wiara była odpowiedzią na miłość Boga, który go wybrał i zrodziła w nim miłość pełną zaufania. Sprawiedliwy z wiary żyć będzie. 

    Abraham żyje w pełni pierwszym przykazaniem, chociaż jeszcze nie zostało objawione, ale jest wpisane w jego serce i w serce każdego człowieka.

    Kontemplując wiarę Abrahama, którego św. Paweł stawia nam jako wzór, możemy postawić sobie pytanie: czy moja wiara sprawia, że staram się kochać Boga ponad wszystko?

    Taką wiarą żył także św. Ignacy z Antiochii, patron dnia, który mówił przed swoją śmiercią: Jestem Bożą pszenicą. Zostanę starty zębami dzikich zwierząt, aby się stać czystym chlebem Chrystusa...