Zwyczajny obrazek. Dzień wolny – szabat, uroczysty posiłek. Ewangelia często ukazuje nam człowieczeństwo Jezusa.
Jezus nie jest ascetą jak Jan Chrzciciel, odczuwa radość z możliwości zaoferowania swojej przyjaźni i przesłania zbawienia wszystkim, którzy szczerze Go szukają.
Dzisiaj widzimy Jezusa w domu faryzeusza. Został zaproszony i korzysta z okazji, aby mogli uchwycić spojrzenie samego Boga na ludzką rzeczywistość i zachowania.
Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca… Postawa gościa powinna być pełna pokory. Słuchając wskazania Jezusa, możemy uznać je za pewien żarcik nie na miejscu, a może także jako wskazanie związane z etykietą czy dobrym zachowaniem. Ale tak nie jest. To pozornie proste wskazanie ma głębsze znaczenie, ponieważ wprowadza nas w rzeczywistość pokory.
Żyjemy w świecie kultu JA, przesadnego skupienia na sobie, co sprawia, że inny, drugi człowiek, staje się zwykłym przedmiotem, który może być przydatny, ale znaczenie ma niewielkie lub nie ma go wcale, bo ważne jest tylko moje JA.
Pokora nie oznacza zaprzeczenia potrzeby każdego człowieka, by kształtować i wzbogacać swoją osobowość poprzez wysiłek, stając się dzięki temu coraz bardziej wartościowym członkiem społeczności.
Poczucie własnej wartości jest niesłychanie ważne, ma wymiar pedagogiczny, a prawdziwa pokora nie zaprzecza poczuciu własnej wartości – jest patrzeniem na siebie w prawdzie.
Pokora jest tym, co poczucie własnej wartości wzbogaca, dopełnia, ponieważ uświadamia nam, że wszystko pochodzi od Boga, że jesteśmy od Niego zależni i że wszystko, czym jesteśmy, opiera się na tej niewidzialnej, ale realnej więzi człowieka ze Stwórcą. Wszystko zostało nam dane. Pokorny człowiek uświadamia sobie swoją wartość i swoją małość wobec Bożego dzieła.
Czym dla mnie jest pokora?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz