Piękny tekst św. Pawła, w którym dziękuje on Bogu za życie i wiarę Tymoteusza, wiarę otrzymaną od przodków, wiarę żywą. Jednocześnie Paweł zachęca swojego ucznia, by ten na nowo obudził to wszystko, co było darem przez nałożenie rąk - Boży charyzmat. Przypomina o o tym, że Boży Duch jest źródłem męstwa, miłości i rozwagi.
Świat, w którym żyjemy, stara się wmówić człowiekowi że jest w stanie rozwiązywać wszelkie problemy w oparciu o własne siły. Ale często stajemy wobec sytuacji, w których nasze siły okazują się niewystarczające, którym nie potrafimy zrozumieć. A wtedy człowiek zadufany we własne siły traci nadzieję.
Święty Paweł pokazuje, że przyjęcie Bożego Ducha pozwala stawić czoła realiom życia.
Często także chcemy wymazać własną przeszłość, historię, bo jest ona związana z bólem, cierpieniem, wieloma ranami. Takie działanie powoduje, że błędy mogą się powtórzyć. Kiedy nie wymazujemy naszej przeszłości, możemy uczyć się na błędach. Człowiek uczy się, że nie wszystko w życiu jest sukcesem. Nasze błędy i cierpienie mogą być źródłem naszej siły, mogą pozwolić nam skuteczniej stawiać czoło życiowym przeciwnościom, kiedy je przepracujemy - stają się źródłem życiowej mądrości.
Zostaliśmy obdarowani wiarą - darmo. Jak każdy dar wiara może być przyjęta jak coś, czym chcemy się posługiwać, czym chcemy się okrywać. Chcemy, by nam towarzyszyła. Może być też potraktowana, jako coś nieprzydatnego. Owszem jest, ale gdzieś na niedostępnej półce naszego życia, trochę zakurzona, niemal zapomniana. Nie wyrzucona jeszcze, bo nie chcemy sprawiać przykrości temu, który nas obdarował. Życie pokazuje, że wiara używana i praktykowana pozwala człowiekowi łatwiej pokonać trudności, daje oparcie, a kiedy człowiek upadnie, pomaga powstać.
Tak ważne jest, by nie zasypać popiołem owego Ducha, który został nam dany.
1. Jakie jest moje podejście do daru wiary?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz