Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; (Mk 10,13-14).
Relacja z Bogiem ma zbawienny wpływ na relacje we wspólnocie wierzących. I o tym mówi dzisiaj św. Jakub. To modlitwa umacnia i oczyszcza więzi pomiędzy ludźmi. To modlitwa wzajemna za siebie sprawia, że każdy czuje się ważny i potrzebny nie czuje się ignorowany. Modlitwa za innych jest skuteczną obroną przed obojętnością na drugiego.
Taka modlitwa kształtuje i pogłębia relacje, umacnia miłość i nadzieję. Wzajemnie dla siebie stajemy się pośrednikami łaski i przebaczenia. Stajemy się żywym obrazem historii zbawienia, której Bóg dokonuje w nas. Wzajemna modlitwa, przebaczenie urazów sprawiają, że wspólnota staje się miejscem doświadczenia konkretnego i codziennego działania zbawczego Boga.
Szczęśliwe dzieci zawsze trochę hałasują. Nie mogą nie wyrażać swojego szczęścia. Zaczynają zachowywać się inaczej, kiedy przestaną być szczere, kiedy ukryją swoją radosną witalność. Wtedy trzeba je zachęcać do śmiechu.
Dla Jezusa dzieci są żywym przykładem tego, jak żyć darem Królestwa. Dzieci nie zabiegają jeszcze o obronę nazwiska przed ludzkimi opiniami, nie wiedzą, co znaczy protokół właściwego zachowania. Potrafią jednak jak żaden z dorosłych otworzyć swoje dłonie przed tym, który ofiarowuje im dar i podziękować z radością w oku. Czynią to z uśmiechem, który oczarowuje i sprawia, że można się zachwycić.
I tego oczekuje od nas Jezus - otwartego serca na dar Królestwa i radosnego przyjęcia tego, co Ojciec ofiaruje.
1. Czy moja modlitw obejmuje tych, z którymi dzielę życie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz