Wtorek 1. Tygodnia Zwykłego

    Ktoś to na pewnym miejscu stwierdził uroczyście, mówiąc: Czym jest człowiek, że pamiętasz o nim, albo syn człowieczy, że się troszczysz o niego; mało co mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Wszystko poddałeś pod jego stopy (Hbr 2,6-8).

    Przyszli do Kafarnaum. Zaraz w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie (Mk 1,21-22).

    Hymn dziękczynienia Bogu za obdarowanie człowieka niezwykłą godnością, wielkością i pięknem. Zapominamy o tej godności, którą Bóg nas obdarzył. 

    W tekście Ewangelii widzimy Jezusa otoczonego kilkoma uczniami i rozpoczynającego bardzo intensywną działalność. Ewangelista Marek ukazuje jeden z wielu dni Jezusa. W tym dniu jest walka i kontemplacja, przebywanie w gronie przyjaciół i pośród ludu, uwaga na ludzką nędzę i uwaga na Boga. To wszystko dzieje się w Kafarnaum, nad brzegiem Jeziora Galilejskiego.

    Działanie Jezusa nie ogranicza się do synagogi, ale rozciąga się także na prywatną przestrzeń domu oraz otwartą przestrzeń, gdzie czekają na Niego ludzie. 

    Działanie Jezusa cechuje autorytet, który zaskakuje tych, którzy go słuchają, widzą znaki. Jezus prowokuje pytania o tajemnicę swojej osoby. 

    Obecność złego ducha w człowieku obecnym w zgromadzeniu synagogalnym wydaje się także znakiem dla narodu, który w tym miejscu czyta święte Pisma i oddaje cześć Bogu, ale nie jest w stanie prowadzić walki ze złem. Jezus pokonuje siły zła. 

    Kontemplacja Jezusa pełnego mocy i mądrości powinna budzić w nas nadzieję. On, mimo naszych lęków i słabości, potrafi pokonać zło, które nas otacza i próbuje opanować nasze serce.

1. Czy staram się rozwijać w sobie zaufanie wobec Bożej dobroci?