Sobota 4. Tygodnia Zwykłego

    Za pośrednictwem Jezusa wznośmy stale ku Bogu ofiarę uwielbienia, to jest owoc warg, wysławiających Jego imię. Nie zapominajcie o dobroczynności i solidarności, bo takie właśnie ofiary miłe są Bogu (Hbr 13,15-16).

    Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać (Mk 6,34).

    Każdy mój oddech, każde słowo, które wychodzi z ust, każda minuta pracy, każda radość i smutek, których doświadczam, każdy gest przyjaźni i miłości, który daję i otrzymuję, każdy kamień o który się potykam, każdy szczyt, który udaje się zdobyć, każdy ból, który udaje się złagodzić obecnością, każda ręka, której dotykam, każde spojrzenie, które potrafię zrozumieć, każde marzenie, które udaje się zrealizować, każde spotkanie, każdy wysiłek - DARY ŻYCIA - z nimi wzrastam, z nimi żyję. A co zrobiłem, aby na nie zasłużyć?

    A zatem, co innego mogę zrobić, jak tylko chwalić, błogosławić i dziękować Temu, który dał mi, daje i będzie dawał Życie każdego dnia? Co mogę zrobić innego, jak dzielić się Życiem, dzieląc się darami, by inni też mogli żyć?

    Ewangelia ukazuje przerwany odpoczynek. Po długiej pracy, po zmęczeniu, potrzebna jest taka chwila, by odpocząć. Również nasze życie to często praca, zobowiązania, zadania, a my domagamy się czasu na odpoczynek i wyciszenie. 

    Odpoczynek i wytchnienie są niezbędne, aby zajrzeć w głąb siebie, odzyskać siły, rozeznać, przemyśleć, podjąć decyzje. Czas na spotkanie z Bogiem, nawet jeśli nie ma słów, a jedynie cisza. 

    Ale w scenie Ewangelii ten odpoczynek zostaje przerwany. Przychodzi tłum. Tylko jeden powód może sprawić, że porzucimy wytęskniony odpoczynek: świadomość, że ktoś nas potrzebuje, że nas szuka... 

    Nasz czas nie jest nasz. Jest darem, którym też trzeba się dzielić, by przyjąć, słuchać, wesprzeć... To trudne, ale nie niemożliwe...

1. Czy widzę swoje życie i wszystko, co mnie spotyka, jako dar?