Istnieje takie ryzyko, którego nie należy podejmować: historia panien z wczoraj, które przegapiły ucztę weselną ukazywała to wczoraj.
Istnieje jednak takie ryzyko, które należy podjąć: dzisiejsza historia zaprasza nas do takiego odważnego podejścia do życia. Nie można popadać w skrajności: nie chodzi ani o lekkomyślność, ani o lęk przed stratą, niezdrową niepewność, kurczowe trzymanie się wszystkiego, nawet najmniejszych rzeczy.
Istnieje wiele sposobów na to, by dać się porwać lękowi:
* szef, który tłumi każdą inicjatywę i nie robi nic, a zakład przestaje się rozwijać;
* zakochany, który nie potrafi poprosić o rękę, bojąc się odmowy, chociaż zgryzota go niszczy;
* małżonkowie, którzy nie chcą mieć dzieci z powodu problemów i zmartwień, które te dzieci z pewnością spowodują;
* katecheta czy nauczyciel, który przywiązuje się do swoich metod, zamykając się na nowe;
* należący do wspólnoty, który chce brać od innych, ale nie chcę podjąć żadnej odpowiedzialności...
Największe zdziwienie może w tej przypowieści Jezusa wywołać to, że człowiek, który został pozbawiony zakopanego talentu, w ogóle go nie potrzebował i nie odczuł nawet żalu z powodu tego, co mu odebrano. On już wcześniej zniszczył sam siebie, odbierając sobie nadzieję i widząc wszystko w czarnych kolorach.
Brak chrześcijańskiej odwagi może przejawiać się na różny sposób, czasem jest to lęk, ale może być także lenistwo, brak pracowitości prowadzący do ruiny życia. Ten brak odwagi i niechęć do podejmowania ryzyka w dobrych rzeczach jest też wyrazem braku zaufania do Tego, który obdarował nas powołaniem i powierza nam zadania, a brak pracowitości odsłania naszą niedbałość i niestaranność.
A Pan zachęca nas dzisiaj: ufaj Panu i nie obawiaj się podejmować dobra.
1. Czy z odwagą podejmuję zadania wypływające z mojego powołania?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz