Pewien człowiek upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę» (Mk 10,17.19).
Okres zwykły w Liturgii nie jest jakimś powrotem do rutyny czy monotonii. To czas naładowany pięknem tego wszystkiego, co proste i zwyczajne, tym wszystkim, co daje szczęście.
Zarówno św. Piotr jak i św. Marek prowadzą nas ku odkrywaniu nowego, w tym co już znane, codzienne. Prowadzą nas do otworzenia oczu na to, co uchodzi za zwyczajne i normalne, już przyjęte i przyswojone.
Czasem przyzwyczajenie rodzi obojętność, nie potrafimy się tym ucieszyć. Przygotowanie posiłku czy sprzątanie mieszkania - zwykłe czynności, często naznaczone rutyną. Ale te zwyczajne czynności mogą być źródłem naszej kreatywności - co jakiś czas spróbować zrobić nowe danie czy robić je z troską, z sercem, by smakowało jak najlepiej tym, którzy usiądą do stołu. Kontemplować codzienne prace, które trzeba wykonać, widzieć coś więcej niż posiłek, widzieć w jego przygotowaniu tych, którzy się ucieszą tym, że usiądą razem do stołu...
I ów człowiek z Ewangelii. Możemy obserwować jego reakcję na zaproszenie Jezusa. Tam, gdzie w Piśmie Świętym mówi się o zbawieniu czy życiu wiecznym, możemy dzisiaj wstawić słowo, które bardziej trafia do współczesnego człowieka - szczęście. Każdy z nas go szuka. Reakcja tego człowieka na zaproszenie do szczęścia jest pełna smutku i goryczy. Bogacz wyrzekł się własnego szczęścia, bogactwa serca, głębi, gdzie są nasze korzenie. Być może dlatego, że nie potrafił kontemplować prostoty życia.
Czy potrafię zobaczyć w słowach Jezusa zaproszenie do szczęścia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz