Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych (Mt 11,29).
W samym środku tygodnia liturgia zaprasza nas do wyciszenia i kontemplacji. Chociaż w Krakowie trudno jest dostrzec, zwłaszcza zimą, wypełnione gwiazdami niebo, nosimy w pamięci jego obraz...
I ten widok nieba pełnego gwiazd, nieba, które jest naszym dachem, skłania do podziwu dla Stwórcy, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu... Niebo, które zawsze jest nad nami. Kiedy możemy przebić się przez chmury i zobaczyć gwiazdy, pojawiają się pytania: Kim jesteś? Gdzie jesteś? Ty, który mieszkasz w niebiosach...
Izajasz nakazuje nam jednak spojrzeć także wokół nas i zobaczyć ludzi, którzy pomimo różnych przeciwności, zmagając się i pokonując własne słabości, idą z pełną ufnością, bez drżenia i wciąż mówią swoim życiem: Ty jesteś moim Bogiem, Ty jesteś moim Panem, w Tobie pokładam ufność..., bo ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą...
Izajasz zaprasza nas do oparcia naszego życia na Bogu, a nie na własnych możliwościach. Moc, odwaga i poczucie bezpieczeństwa to cechy tych, którzy żyją w Bogu.
To przeświadczenie Izajasza pogłębiają słowa Jezusa. Jarzmo Pana jest zupełnie inne od jarzma władców tego świata. Jarzmo Pana to czynienie Jego woli, a nie naszej woli, to podejmowanie tego, co Bóg proponuje nam każdego dnia. To propozycja dla tych, którzy chcą to jarzmo podjąć. Propozycja, za którą idzie dar - pokrzepienie sił i ukojenie...
Jak często korzystam z darów Bożej łaski w sakramentach świętych? Jak często wychwalam Boga za dzieło stworzenia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz