III Niedziela Wielkiego Postu

Mojżesz odezwał się do Boga: „Ale jeśli ja pójdę do synów Izraela i powiem im: Przysłał mnie do was Bóg waszych ojców,  a oni mnie zapytają: Jakie jest Jego imię, to co ja im odpowiem? (Wj 3,13).

Czy myślicie, że ci Galilejczycy, skoro to ich spotkało, byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy? Oświadczam wam, że nie, ale jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie (Łk 13,2-3).

Całego życia nie starczy na nawrócenie, to stałe, codzienne, niekończące się zadanie. Ale na półmetku Wielkiego Postu jest zachętą do poważniejszego wysiłku. Co jednak rozumiemy przez nawrócenie?

     Nawrócenie jest zaproszeniem do tego, by odnawiać w sobie Boży obraz i podobieństwo, a może bardziej do zmiany obrazu Boga, odkrywanie Jego prawdziwego oblicza, przyjmowaniu Boga, który jest bardziej podobny do tego, którego oblicze ukazywał Chrystus.

     Boga poznajemy stopniowo, w miarę jak idziemy, przez całe nasze życie. Poznajemy i doświadczamy Go stopniowo, słuchając, idąc za Jego wskazaniami, modląc się, ufając, wprowadzając w życie Jego wymagania. 

    Aby wyjaśnić, kim dla mnie jest Bóg, potrzebujemy przeanalizować nasze życie, ponieważ nasze doświadczenie i wiedza o Bogu zmienia się wraz z nami, zmienia się poprzez nasze przeżycia, cierpienie, nasz codzienne wybory. Gdy ja się zmieniam, zmienia się też moje postrzeganie Boga.

Czy potrafię być cierpliwy wobec siebie, kiedy mimo starań nie widzę owoców?