Sobota 7. Tygodnia Zwykłego

    Pan stworzył człowieka z ziemi i znów kazał mu do niej wrócić. Dał ludziom dni pod liczbą i czas odpowiedni, dał im też władzę nad wszystkim, co jest na ziemi. Przyodział ich w moc podobną do swojej i uczynił ich na swój obraz (Syr 17,1-3).

    Autor Księgi Syracha kontempluje tajemnicę człowieka, historię Boga i człowieka. To Bóg stworzył człowieka. Stworzył go i postawił w dziele stworzenia znacznie wyżej od wszystkich innych istot. Tylko człowiek został obdarzony mocą podobną Bożej mocy, tylko w człowieku zostało odciśnięte Boże podobieństwo i obraz.

    Bóg obdarował człowieka, uformował jego kształt, ale dał mu także wolną wolę, umysł, napełnił inteligencją i mądrością. Człowiek dzięki Bożemu obdarowaniu potrafi odróżnić dobro od zła, cieszyć się cudem stworzenia. odkrywać tajemnicę Bożego dzieła i chwalić Boga. 

    To wydaje się bardzo wielkim wywyższeniem człowieka. Ale mędrzec Starego Testamentu widzi granicę możliwości człowieka. Stworzył człowieka z ziemi i znów kazał mu do niej wrócić. Śmierć zamyka perspektywę Starego Testamentu, wraz ze śmiercią wszystko się kończy. To Nowy Testament odkrywa pełną prawdę o miłości Boga do człowieka, który został utworzony z prochu ziemi, ale nie jest skazany na powrót do ziemi. Bóg otwiera perspektywę życia i zmartwychwstania poprzez swojego Syna: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem; kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. To jest pełna prawda o człowieku. Jesteśmy przeznaczeni do życia!

Czy dziękuję za Boże dary?