Kogo miłuje Pan, tego karci, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje. Bóg obchodzi się z wami jak z dziećmi. Jakiż to bowiem syn, którego by ojciec nie karcił? (Hbr 12,6-7).
Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi (13,29-30).
Zbawienie jest, powinno być, bo może nie zawsze jest wśród naszych priorytetów, najważniejszą sprawą naszego życia. Podstawowym zadaniem religii jest poprowadzenie człowieka do zbawienia. Wiara i religijność, które nie prowadzą do zbawienia, stają się nie tylko bezużyteczne, ale i fałszywe, a można powiedzieć, że prawdopodobnie, a przynajmniej w wielu sytuacjach stają się szkodliwe.
Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni? Jezus nie odpowiada liczbami, wskazuje na drogę, która prowadzi do zbawienia: usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. To zdanie jest kluczem, ale można łatwo wpaść w pułapkę moralizowania czy zbyt uduchowionych, bezcielesnych interpretacji.
Brama zbawienia jest wąska, ponieważ jest ludzką bramą. A ludzkie możliwości są wąskie, trudne, przesiąknięte potem i cierpieniem. To jest brama, która odzwierciedla naszą ludzką nędzę. Bez tego przejścia przez wąską bramę doświadczenia własnej małości, grzeszności i kruchości, doświadczenia naszej ludzkiej nędzy, nie ma autentycznego doświadczenia religijnego i nie ma zbawienia.
Autor Listu do Hebrajczyków mówi nam, że Bóg nie tylko oferuje nam wąską bramę zbawienia, ale także pomaga nam przez nią przejść. Czasami robi to, korygując nas, pomagając nam zmienić kierunek naszego życia. A wprowadzanie zmian jest trudne i często bolesne.
Czy wciąż widzę w sobie to, co wymaga Bożej łaski i przemiany? A może już uważam się za doskonałego?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz